“…bir örneği yeniden düşünelim: İki adet plan, yani iki adet çekim; belirli bir noktaya bakan bir kişi ve başka bir imgenin art arda gösterimi. Bu her şeyden önce basit bir montajdır. Kişi hafifçe başını kaldırıp yukarıya ya da tam tersi masasında otururken gözlerini indirerek bizim görüş alanımızda olmayan bir noktaya bakabilir. İkinci imgemiz herhangi bir şey olabilir, bir ağaç, masanın üzerindeki bir resim, bir uçak, başka bir kişi. Her durumda bu ikinci görüntü bakan kişinin gördüğü şey olacaktır. Bu dizilimin verdiği anlamın, öğrenilmiş bir kod olduğunu unutmamak gerekir.” (Film Atölyesi, İlic, 132-133)
Gökay Demir, bakan ve bakılan arasındaki bu uzlaşımsal ilişkiden yola çıkarak önce kendisine baktı, sonra bir döngüye girdi, döngüsünde devamlılık hataları buldu, yoruldu döngüsünden, kendisini terk etmeye karar verdi, sonra da Bir Boş Bakış adını verdiği bir kısa film yaptı.
Bir diğer örnek Sena'dan. Sena Beyaz da aynı uzlaşımdan yola çıkarak, daha da önemlisi sinematografinin olanaklarını kullanarak bir fotoğrafı hem “bakan” konumuna getirdi hem de izleyenin bakışını fotoğrafın öznel algısı ile birleştirdi.
Comments